صداي همهمه داخل بانك ، آسمان خيابان طالقاني را شكافته است .مرد جوان سر را بر فراز شيشه ها مي گرداند و كلمات را بي محابا چون تازيانه اي بر تن كارمند زن روانه مي سازد ، ملايمت زن جوان و خوش خلقي او گويا پاسخ معكوسي را برايش به ارمغان آورده است ، مرد درشت اندام همچنان با حروف گلايه مي سازد و از ميان لب هايش به بيرون جاري مي كند ، زن جز سكوت راهي نمي يابد پس آرام گرفتن بر روي صندلي اش در اين لحظه بهترين گزينه اي است كه بوسيله او انتخاب مي شود .
قطرات آب كه از گلويش به درون راه پيدا مي كند آرامشش را دو چندان مي كند ، زن از حكايتي مي گويد كه تركيبي است از جملاتي كه هر چند روز يك بار راهي مي شوند براي زخمه زدن بر تن او و ديگر همكاران هم جنسش ، كلماتي كه حمله شان را اين بار از دهان اين مرد آغاز كردند ، حروفي كه به بازي گرفته مي شوند تا از مشكلي كوچك بزرگترين نقص را بتراشند و آن را به كارمند هاي زن بانك ها مرتبط سازند : « بار اول نيست كه يك مشتري اينگونه به من يا ديگر خانم هاي كارمند اين بانك حمله مي كند و جملات نامربوطي را نثار ما مي كند ، كاش مي دانستم كه حضور زنان در كار بانكداري چه ضربه اي به اينها زده است كه اينگونه خشمگين شده اند و دنبال بهانه هاي جزيي مي گردند تا بر سر همان نقص كوچك داد و قال راه بيندازند » .
« كاشاني » نامي است كه براي معرفي خودش بر زبان مي آورد ، خونسردي عجيبش در رويايي با اين مرد مي توانست دهان هر تازه واردي را باز نگه دارد ، زن جوان علاقه فراوانش به اين شغل را راز و رمز اين كيميا مي داند : « از قديم به شغل بانكداري علاقه زيادي داشتم تا جايي كه حتي والدينم نگرانم مي شدند و مي گفتند آخر تو چه دختري هستي كه كارهاي مردانه را دوست داري ، اما من تسليم اين حرف ها نشدم ، در زمان ورود به دانشگاه رشته اقتصاد را انتخاب كردم پايان تحصيلم هم با آزمون پذيرش نيروي بانك … مصادف شدم اين براي من بهترين اتفاق ممكن بود پس در اين آزمون شركت كردم و با قبولي در آن به استخدام بانك درآمدم ».
كاشاني از سختي هاي شغلش كه مي گويد ، عبارت هايش لباس نصيحت بر تن مي كند تا آنها را نثار خوانندگان زني سازد كه چشم هايشان با كلمات او سطر هاي روزنامه را در مي نوردد . او از زخمه هاي روح سخن مي راند ، از دشواري هايي كه به گفته خودش ميانه خوبي با لطافت هاي زنانه ندارد و از دقيقه هايي كه در ميان همهمه شمارشگرها مي گذرند ، از صفر هايي كه كافي است يكي از لب خودكار بر تن كاغذ نبارد تا بامت و شامت را احساس نكني و استرس هاي طاقت فرسا نام زندگي را برايت بي معني سازد : « من تا حدي مردانه بودن اين شغل را قبول دارم ، به نظرم اگر خانمي قصد وارد شدن در كار بانكداري را دارد مي بايستي از نظر روحي ، خود را به شرايط ايده آلي برساند چرا كه در اين شغل از صبح تا شب با محاسبه مبالغ بالا روبرو هستي و چنانچه لحظه اي تحت تاثير حرف هاي نامربوط بعضي از مشتريان قرار بگيري در حساب و كتابت دچار اشتباه مي شوي ، آنوقت است كه دنيا برايت تيره و تار مي شود ».
صداي بلندگوهاي بانك كوچكترين فضايي را به حال خود رها نكرده است ، شماره ها يكي پس از ديگري در مغزت نقش مي بنندند ، گويي راز و رمز ها ي زنان بانكدار پاياني را بر خود نمي بيند ، باجه اي كه عدد هفت را به عنوان شماره شناسه بر خود دارد گويي چندان ميانه اي با نظم ندارد چرا كه با وجود اعلام يك شماره چندين مشتري سر هايشان را به همسايگي بريدگي كوچك شيشه نزديك كرده اند تا صدايشان را به گوش هاي زن ميان سال متصدي باجه برسانند ، اينگونه است كه چند لحظه در اختيار گرفتن زمان اين زن عنوان دشوارترين كار دنيا را به خود اختصاص مي دهد .
زن ميانسال كه بر روي كارت نصب شده بر روي مانتو اش نام «نسرين صداقت » نقش بسته است ، در ابتدا جوابي براي پاسخ به اين شلوغي ها نمي يابد ، تا اينكه لحظه اي به نقطه اي خيره مي شود و دوباره حروف را پشت سر هم به صف مي كند ، او از دقيقه هايي مي گويد كه پيوسته براي كمك به هم نوعانش سپري مي شود و دايره واژگاني كه گويي كلمه استراحت را از ميان كلمات آن حذف كرده اند : « به واقع نمي دانم چرا هر كه وارد اين بانك مي شود براي اجراي كارش نزد من مي آيد البته شايد دليلش نظم و مقرراتي باشد كه من خودم در زمان انجام كارم رعايت مي كنم ، چون من براساس عقايد شخصي ام معتقدم كه اگر فردي درساعات كاري با تمام توانش كار نكند حقوقي كه دريافت مي كند نمي تواند حلال باشد » .
گويا واژه صداقت تنها زيبنده نام خانوادگي اش نيست و لحظه هاي او را نيز در بر مي گيرد چرا كه در ميان صحبت هايش نيز ثانيه اي از انجام دادن امور بانك خودداري نمي كند ، زن ميانسال اما با اصواتش جامعه اي را به تصوير مي كشد كه مردانش ميز هاي مديريتي را در اختيار دارند ، همان هايي كه گويي پيشرفت هاي زنان پايه هاي ميز هايشان را سست تر از قبل مي كند پس تمام تلاششان را به كار مي گيرند تا زنان را از اين پست ها دور نگه دارند : « من يك سوال از شما دارم تا كنون چند بار در يك بانك وارد شده ايد و زني را ديده ايد كه بر روي ميزش نام رييس بانك حك شده باشد ؛ أيا ما واقعا زني كه شايسته چنين پست هايي باشند را نداريم ، من مي گويم داريم اما متاسفانه مرداني كه در پست هاي بالاتر هستند هميشه مرد ها را به عنوان رييس بانك معرفي مي كنند چرا كه مي ترسند كه يك زن پس از پيشرفت و در اختيار گرفتن رياست يك شعبه همچنان پيشرفتش ا ادامه دهد و به رياست بخش هاي بالاتر نيز دست يابد پس اينگونه مي شود كه من با تجربه اي به قدمت ده سال مجبور مي شوم به كاري ساده تن دهم و تجربياتم را به جواناني كه تازه وارد اين بانك مي شوند انتقال ندهم » .
از در بانك … ميدان فاطمي كه وارد شوي انسان هايي جلوي چشم هايت صف كشيده اند همان هايي كه انگار هيچ كاري در اين دنيا ندارند جز اين كه يكي پس از ديگري در صفي جاي بگيرند و ساعت هايشان را در صف با زمزمه هاي زير لب بگذرانند ، زمزمه هايي كه خبر از نارضايتي هايي مي دهد كه دقيقه هاي سپري شده در صف بهانه آنهاست ، در اين ميان كافي است كه سرو كار اين انسان هاي ناراضي با تو باشد و نگاهشان به انگشت هاي تو تا در درياي مانيتور روبرويت غرق شوي و هرچه زودتر به انتظارشان پايان دهي ، اين بار نيز زن ميانسالي قرار است دريچه حكايتش را برايمان بگشايد ، همو كه چروك هاي در هم رفته صورتش از سختي هايي مي گويد كه براي چاره كار اين صف نشينان به جان خريده است ، زن از خستگي هايش واژه ها مي سازد ، از زمان بازنشستگي اش كه براي آمدنش لحظه ها را مي شمارد : « نزديك به بيست و پنج سال است كه در اين بانك و اين حرفه مشغول به كارم ، شغل دشواري است ، پر از يكنواختي ، پر از محاسباتي كه تمام لحظاتت را به خود اختصاص مي دهند ، البته آنچه بيشتر من را آزار مي دهد اين است كه اين سختي ها در بين افراد جامعه ديده نمي شود و كافي است جايي بگويم كه كارمند بانك هستم در آن لحظه است كه همه فكر مي كنند از نظر مالي مرفه هستم و مشكلي از اين نظر در زندگي ام ندارم » .
« رضايي» نامي است كه اين زن را با آن مي نامند ، او نيز در جاي جاي صحبت هايش از تبعيض ها و ظلم هايي سخن مي گويد كه در داخل بانك ها جريان دارد ، آنچه كلمات اين زن و تفسيرش از ناعدالتي ها را از گفته هاي ديگران راجع به ظلم ها جدا مي كند جزيياتي است كه بر روي لب هاي اين زن زندگي ميابد ، اين زن از حق هايي مي گويد كه اين بار نيز از سوي مردان اما نه صاحب منصبان بلند والا كه رياست شعبه ها و در داخل خود بانك ها اعمال مي شود : « در تمام اين سال ها كه در بانك مشغول به كار م در باجه حساب هاي قرض الحسنه مشغول بوده ام ، باجه اي كه به همراه قسمت حساب هاي جاري از شلوغ ترين قسمت هاي بانك ها محسوب مي شود و در بيشتر بانك ها هم اين دو قسمت يا يكي از اين دو باجه به زنان سپرده مي شود و قسمت هاي پشتيباني و رياست را كه زحمت كمتري را دارند را مرد ها اداره مي كنند من حتي مي توانم در اين باره بانك هايي را به شما نشان دهم كه مدرك تحصيلي زنان كارمند شعبه از مدرك رياست بانك بالاتر است ولي بازهم آن زن به كار هايي كه گفتم مشغول است ؛ اين وضعيتي است كه زنان در بانك ها با آن دست و پنجه نرم مي كنند » .
