هنگامی که مسعود پزشکیان و حلقه اول یارانش محمدرضا فرزین، رییس بانک مرکزی دولت سیزدهم را در کابینه نگه داشتند بیشترین گمانه‌زنی‌ها این بود که هنوز درباره جانشین وی به نتیجه‌ای نرسیده‌اند.
محمدرضا فرزین اما تا اینجای کار با دولت چهاردهم کج‌دار و مریز ماند و تصمیم‌هایی گرفت که مهم‌ترین آنها حذف دلار نیمایی از بازار بود.
شاید گفته شود او زیر فشار دولت به این نتیجه رسیده است اما وی در دولت رییسی هم به این مقوله اندیشیده بود.
بازار ارز به‌ویژه بازار آزاد ارز در این ماه‌های ریاست پزشکیان بر دولت به خواسته و فرمان فرزین و نیز دولت تن نداد و هر دلار آمریکا با شتاب به 90هزار تومان رسید تا ریال ایران یکی از ضعیف‌ترین پول‌های ملی در برابر دلار آمریکا و دیگر ارزهای معتبر شود.
با این رخدادهایی که در بازار ارز اتفاق افتاد گروهی از کارشناسان و سیاستمداران به این‌‌سو گرایش پیدا کردند که محمدرضا فرزین همه دانش کارشناسی‌اش را برای جلوگیری از تلاطم بازار ارز گرفته و به جایی نرسیده بنابراین بهتر است جایش را به آدم دیگری بدهد.
با توجه به سکوت رییس دولت و نیز با توجه به برخی تفسیرهای خبرگزاری‌های وابسته به قدرت به‌نظر می‌رسد این اتفاق بیفتد.
پرسش این است که نفر بعدی- هرکس باشد- توانایی کارشناسی، اعتبار بالا و سرسختی لازم و کافی برای تعادل‌بخشی به بازار ارز را دارد؟
واقعیت این است که اولا چنین آدمی اگر باشد حاضر نمی‌شود در فضای دلهره‌آور این روزهای بازار ارز مسوولیت قبول کند و از آن مهم‌تر این است که آیا دولت و رییس‌جمهور برنامه مشخصی برای بازار ارز دارند؟
دولت سیزدهم تا اینجای کار نشان داده است برنامه کارآمد و رو به آینده برای سیاست‌های ارزی و در نوک پیکان آن سیاست تک‌نرخی یا چندنرخی بودن بازار ارز ندارد.
آدم بعدی…
به همین دلیل فعالان سیاسی باور دارند آدم بعدی که احتمالا جانشین فرزین خواهد شد نیز راه به جایی نمی‌برد.
آدم بعدی باید بسیار پرنفوذ باشد و شاید حتی یک چهره سیاسی اقتصادی باصلابت با شماری اقتصاددان دارای اعتبار علمی و کارنامه کارآمد و در یک فضای دگرگون شده بتواند راهی برای جلوگیری از طوفان‌های در راه پیدا کند.
این آدم باید شخصیتی نیرومند داشته باشد و بتواند به دولت و نهادهای بالادستی و نیز به گروه‌های بانفوذ جواب کارشناسی منفی بدهد. در غیر این صورت هر آدم دیگری رییس بانک مرکزی شود اتفاقی نمی‌افتد.
