به گزارش بنکر (Banker)، هزینه دارو، درمان و بستری سر به فلک کشیده و قدرت خرج و خرید خانواده افت کرده است. با تورمی که برای مواد دارویی و خدمات درمانی رقم خورده، بیمارانی که توان تامین دارو و هزینه‌های درمانشان را ندارند، کم نیستند.
اما حالا که هر چه تلاش می‌کنند راهی برای افزایش درآمد و حریف گرانی شدن ندارند، پس چه می‌توانند بکنند؟
یکی از راه‌هایی که در چنین شرایطی شاید بتواند قدری کمک‌کننده باشد، دریافت وام قرضالحسنه درمان شبکه بانکی است. این وام در بانک‌های قرضالحسنه مثل رسالت و قرضالحسنه مهر ایران پرداخت می‌شود. البته سایر بانکها هم در بازه‌های زمانی مختلف با طرح‌های متفاوت اقدام به اعطای تسهیلات قرضالحسنه می‌کنند.
برای مثال بانک سینا پرداخت تسهیلات قرضالحسنه برای تأمین تمام یا قسمتی از هزینه‌های بیمارستانی و درمانی مورد نیاز افراد را ذیل طرح احسان پرداخت می‌کند.
مشمولان طرح با ارائه مدارک امکان دریافت تسهیلات قرضالحسنه برای بستری و جراحی بیماران، هزینه‌های جانبی خرید دارو، فیزیوتراپی و سایر موارد دارند. سقف وام چهار درصدی درمان این بانک نیز ۳۰ میلیون تومان با مدت بازپرداخت ۳۶ ماهه است.
البته ناگفته نماند که دریافت تسهیلات قرضالحسنه از بانک گرچه در کلام آسان است اما اگر پای درد دل افرادی که برای دریافت مراجعه کرده‌اند، بنشینید، می‌بینید که این کار شبیه شکستن گردن رستم است.
بانکها بیشتر از منابعشان وام میدهند!
محمدرضا جمشیدی، دبیر کانون بانک‌های خصوصی، درباره علت رفتار سختگیرانه بانکها در پرداخت تسهیلات قرضالحسنه مثل درمان و ازدواج می‌گوید: وام‌‌های قرضالحسنه باید از محل سپرده‌گذاری قرضالحسنه مردم باشد. اکنون هم سپرده‌گذاری قرضالحسنه کاهش یافته و منابع کم شده است. البته مجلس دو سال پیش تصویب کرده که مقداری هم از محل حساب‌های جاری قرضالحسنه مردم پرداخت شود که البته این خلاف قوانین بانکی است و فقط چون مجلس آن را تصویب کرده، اجرا می‌شود.
او ادامه می‌دهد: سپرده جاری مردم نزد بانکها امانت است و مردم هر آن ممکن است بخواهند سپرده‌شان را برداشت کنند پس منطقا ما نباید از این منابع به مردم وام قرضالحسنه چندین ساله بدهیم.
با این حال جمشیدی تاکید می‌کند که همه بانک‌هایی که سپرده‌گذاری قرضالحسنه دارند، موظف هستند که ۹۶ درصد منابع قرضالحسنه خود را به صورت وام به ترتیب نوبت به متقاضیان اعطا کنند.
طبق ادعای او ناظران بانک مرکزی کنترل می‌کنند تا بانکها منابع قرضالحسنه را صرف امر دیگری نکنند. بنابراین در عمل با فشاری که برخی گروه‌های خاص روی بانکها می‌آورند حتی کمی بیشتر از منابعشان وام میدهند.
